Om de reductie van 40% in 2030 en meer dan 80% in 2050 te vertalen, zou het nodig zijn om het jaarlijkse quotum van elk te verlagen tot 9 ton in 2024, 8,5 ton in 2025, 8 ton in 2026, 7 ton in 2028 en 6 ton in 2030. We hebben het zelfs over 1,5 ton/jaar in 2050… De rekening van elk zou worden beheerd en gecontroleerd door een nationale instantie die we het Carbon Agency zouden noemen. Afhankelijk van hoe snel we beginnen, kan de jaarlijkse reductie 6% bedragen, of 7 of zelfs 8% als we wachten.

Stel je voor... na een paar jaar is het systeem een deel van onze gewoontes geworden, worden we automatisch nuchter en denken we meer aan plezier maken, dansen, zingen, liefhebben... dan aan de ineenstorting (die we dankzij de uitbreiding naar Europa en later de wereld hebben kunnen vermijden). Allereerst lijkt het ons dat we een referendum met alle burgers moeten houden. Daarvoor hebben we de pedagogie van alle vrijwilligers nodig...

ADEME schat de belasting voor overheidsdiensten en lokale overheden op 1500 kg CO2/Frankrijk/jaar. De weergave van de CO2-uitstoot door overheden, bijvoorbeeld op het maandoverzicht van elke individuele rekening, zal door middel van emulatie tussen diensten bijdragen aan vermindering. Een voorbeeld van een verklaring op https://www.agencecarbone.fr/cest-comment

Wij stellen voor om de CO2-punten 50/50 door het bedrijf en de werknemer te laten betalen, zodat beiden verantwoordelijk zijn. Er kunnen specifieke afspraken zijn, bijvoorbeeld over zakenreizen of specifieke werving. In ieder geval moeten we collectieve oplossingen die het bedrijf kan implementeren, en telewerken, stimuleren.

Als de wijnmaker de helft van zijn productie exporteert, kan hij alleen CO2-punten ontvangen van zijn Franse klanten. Hij heeft dus het CO2-agentschap nodig om te compenseren voor wat hij niet in Frankrijk verkoopt, om zo zijn CO2-balans in evenwicht te brengen. Zonder CO2-punten zou dit te negatief zijn. Hij mag geen misbruik of wangedrag plegen, noch energie verspillen die is berekend op basis van het gemiddelde van wijnboeren. Het CO2-agentschap moet toezicht houden op de inspanningen van de exporteur, want volgens regel nr. 3 moeten alle exporteurs hun impact met 6% per jaar verminderen voor dezelfde omvang.

Cédric vertelt ons: “Er is een risico dat bedrijven inhoud gaan declareren die lager is dan de werkelijkheid om hun producten beter te verkopen, wat zelfs kan leiden tot rechtszaken!” » Het is, zoals gezegd, noodzakelijk om koolstofanalyses te certificeren, verder dan de eenvoudige ISO14067-norm. ABC heeft al meer dan 10.000 adviseurs opgeleid in de Bilan Carbone®-methode. Er zullen tien keer meer opleidingen nodig zijn, maar vooral moeten er (net als voor biologische) beëdigde certificeringsinstanties worden opgericht die steekproefsgewijs controles uitvoeren. Uiteraard moet het systeem stevig op de rails staan: het bedrijf moet een evenwichtige CO2-registratie aan de accountant kunnen overleggen, of de klanten de totale hoeveelheid gebruikte CO2 in rekening brengen. Het zal nodig zijn om onnodige reizen en bedrijfswagens te elimineren, die de CO2-uitstoot van klanten die het risico lopen om weg te rijden, negatief beïnvloeden...

Dit zijn de 4,8 miljoen woningen die in de nationale diagnose als F en G zijn geclassificeerd. We kunnen twee gevallen onderscheiden: voor de miljoen huizen die de eigenaar bezit, moeten bankleningen met een rente van nul procent worden verstrekt met een lange terugbetalingstermijn. Bij de 4 miljoen huurwoningen is dit te wijten aan particuliere verhuurders die tot nu toe geen enkele reden hebben gehad om de woningen te repareren. Er wordt voorgesteld om de CO2-uitstoot van deze verwarmingsinstallaties 50/50 te verdelen tussen huurder en eigenaar. Als de eigenaar een natuurlijk persoon is, staat zijn persoonlijke quotum op het spel. Als het een rechtspersoon is, die zijn koolstof dus doorfactureert aan zijn klanten, moet een wet hem verplichten om effectief isolatiewerk uit te voeren, onder dreiging van onteigening. De 50/50-regel zou beperkt kunnen worden tot woningen van klasse EF en G, om te voorkomen dat huiseigenaren die veel geld hebben uitgegeven aan isolatie van hun woning, medeverantwoordelijk worden voor oververhitting bij hun huurders.

Wij zijn van mening dat het kopen van koolstofquota van arme landen een stimulans zou zijn om te consumeren, wat in strijd zou zijn met de soberheidsbenadering die de koolstofrekening ondersteunt: elk land moet richting neutraliteit bewegen door middel van een nationale koolstofrekening. Als alle Europese landen in 2040 de 3 ton/inwoner hebben bereikt, kunnen de agentschappen fuseren tot een Europees agentschap. Dat kan dan dichter bij het Afrikaanse agentschap komen, dat sneller de 2 ton zou hebben bereikt. Vervolgens kunnen de instanties hun krachten bundelen voor een gecoördineerde CO2-reductie. Het is in dit stadium mogelijk dat rijke landen (als ze niet genoeg ruimte hebben) koolstofputten in arme landen financieren.

Integendeel, als we de door Elinor Ostrom verduidelijkte beginselen van de commons volgen, zijn de twee zorgen onlosmakelijk met elkaar verbonden en zou het aanpakken van slechts één ervan al snel tot problemen leiden. Hoe het koolstofagentschap voor biodiversiteit zal zorgen: als een miljardair een koolstofput wil creëren door 10 hectare bos te planten, dan worden de 5 ton CO2/jaar alleen gevalideerd als het bos voldoet aan de normen van NGO's zoals Forêts et Campagnes d'Avenir: de uitstoot kan eventueel worden omgeleid naar de aanplant van 10 km aan heggen. De toekenning van koolstofpunten zal afhankelijk zijn van de effecten op de biodiversiteit. Het verbruik van koolstofpunten dat de biodiversiteit aantast, zou bestraft worden.

Het koolstofboekhoudmechanisme zal gepaard gaan met maatregelen om de koolstofkosten te verdelen tussen eigenaar en huurder volgens niveaus (100% huurder in criteria A en B, 50/50 in C en D, 100% eigenaar in E en F)